Categoría: Opinión

Rodrigo García Seco

A xente da contorna nacionalista, nomeadamente do Bloque Nacionalista Galego, nas últimas décadas e máis intensamente nos nosos días, parécelle e dá a entender que eles son os únicos que queren e interpretan a Galicia, deixando parecer que a única forma de facelo é sendo independentista, de esquerdas e ateo. E claro está que non é así.

Falan da importancia das citas de Castelao, político artista e intelectual que loitou pola liberdade política do noso país, pero se lles esquece que Castelao, a diferenza do Bloque, distaba bastante do comunismo que está nas súas bases e que moitas das súas voces predican. Xa que lles gusta tanto as citas do Sempre en Galiza, ao igual que a nós, deixo por aquí algunhas que desmontan o seu discurso:

—Cremos que o separatismo é unha idea anacrónica.

—Alí [en España] debía crearse unha verdadeira democracia republicana e cristiá.

—Nós non somos separatistas, nin de Hespaña, nin de Europa nin do mundo.

—Somos unionistas e que non pretendemos organizar a nación galega en Estado independente.

—Para que ninguén nos tache lixeiramente de separatistas, cómpre afirmar que nos sentimos ben hespañoes, pero que non queremos ser casteláns; que arelamos unha Hespaña grande.

—En política deixamos de chamarnos “nacionalistas” porque non pretendemos convertir a Galiza en Estado independente.

—Eu vivo en latitudes moi distantes do comunismo.

Con estas citas non quero, nin moitísimo menos, mostrar que Castelao hoxe sería do PP (unicamente foi do Partido Galeguista, que aínda hoxe existe), porque sería estúpido tanto pensalo como dicilo, pero ademais tampouco o necesitamos, porque obviamente hai moitas cousas que nos separan ideoloxicamente, pero hai unha que nos une e que é máis importante que toda ideoloxía, que está por riba de dereitas e de esquerdas, que é o amor a Galicia.

E este amor por Galicia, como dicía ao principio, non só se sente desde a esquerda, no ateísmo e querendo separarse do resto de España, este sentimento radica en defendela, defendendo os seus dereitos e a súa autonomía, a autonomía coa que soñaba o rianxeiro máis universal, a autonomía que el chamaba liberdade.

Así que, antes de sacar de contexto as palabras de Castelao, que saiban que non lles pertence, nin tampouco a nós, senón a todos os galegos e galegas que sentimos a nosa terra no corazón, aínda que sexa con diferentes ideoloxías, igual que o facía el.

Señores e señoras do BNG, a cousa non está en discutir quen é máis galeguista, ou quen se parece máis a Castelao, senón en saber renderlle homenaxe a unha persoa que dedicou toda a súa vida a Galicia e á autonomía que gozamos hoxe. E por iso merece o respecto de todos e todas nós.

Carlos Moledo

Nos últimos días, un episodio no Parlamento galego puxo de manifesto unha das eivas do debate político en Galicia. Sempre se dixo que dous non berran se un non quere, e hoxe temos que engadir que dous non razoan se un non pode.

Neste pleno en cuestión, primou a falta de argumentación sólida e o recurso a estratexias que, lonxe de enriquecer o diálogo, buscan desviar a atención. A deputada do PP de Galicia e presidenta de NNXX, Nicole Grueira, defendeu con convicción as medidas da Xunta relativas ao medio rural. A vontade da intervención, máis alá das cores políticas, foi a de mellorar a calidade de vida das xentes do rural, un dos grandes retos do noso tempo.

Así e todo, a réplica a esta intervención por parte do deputado nacionalista Iago Suárez, foi un exercicio de escapismo político. En vez de formular unha crítica construtiva ou propoñer alternativas útiles, optou pola fórmula máis doada: desviar a atención cara á autora do discurso. Preguntouse se Grueira elaborara o seu propio argumento ou se precisara axuda. A insinuación non só era infundada e malvada, senón que revelaba unha actitude paternalista, machista e inmadura, impropia de quen ostenta unha representación de tal tipo. Tampouco esquezamos que estamos a falar do Secretario Xeral da Unión da Mocidade Galega,  que quizais inspirado por algún dos pais do seu pensamento político -grandes defensores dos dereitos das mulleres-  decidiu iniciar deste xeito tan pouco benevolente a súa intervención e réplica. E todo isto sen plantexar o que pasaría se os papeis fosen os opostos. Menos mal que a oposición en Galicia non son destes que están todo o día gabándose como máximos e mellores defensores dos dereitos mulleres. En fin.

O ton da intervención do deputado nacionalista non fixo máis que agravar a situación. A seguridade coa que expresou o seu comentario, sumada á actitude de complacencia cara a Ana Pontón, evidencia un patrón preocupante: a utilización da súa suposta superioridade moral como ferramenta política. Esa actitude, tan propia do Bloque e do resto da esquerda (véxase a valentía das Xuventudes Socialistas de Galicia, cos seus grandes éxitos de “Rueda e Feijóo. Eles deixáronme morrer”), amosa que, máis alá das formas, segue a prevalecer un fondo que busca deslexitimar aos adversarios políticos en vez de rebatelos con argumentos.

Realmente o que resulta máis rechamante non é só a ausencia dun discurso razoado, senón a naturalidade coa que se lanzan este tipo de comentarios. Facer unha crítica construtiva require traballo, propostas e un esforzo por mellorar as iniciativas existentes. E neste caso, o deputado nacionalista optou polo camiño máis curto, facendo uso dun comentario que pouco ou nada engade ao debate real, do quen tan preocupados din estar.

Galicia merece moito máis. Para pensar.