Categoría: Opinión

Pedro Puy.

Reputado historiador económico, Carlo Cipolla (1922-2000) merece ser recordado por esa pequena xoia que nos legou, o Allegro ma non troppo coas súas coñecidas leis da estupidez humana. Cipolla clasifica aos humanos, o zoon politikon aristotélico, en función do resultado que cada persoa ten cando se relaciona con outra. Dado que unha persoa calquera, poñamos Usa, ao interactuar con calquera outra, digamos Ue, pode obter un beneficio o unha perda, son posibles catro resultados alternativos. Se Usa obtén unha perda e Ue unha ganancia, Usa foi incauto. Usa é intelixente se tras interactuar con Ue ambos sacan proveito. Se é Usa o que perde e Ue o que gaña, Ue foi malvado. E se ambos os dous perden… entón movémonos no ámbito da estupidez: o estúpido, define Cipolla, é o que causa dano a outra ou a outras persoas sen obter proveito para si mesmo, e incluso prexudicándose.

 A ciencia económica ten ben estudiados os efectos do proteccionismo comercial, que ten como expresión máis evidente, aínda que non única, o establecemento de aranceis. Estes impostos que gravan ás importacións desde outros países provocan, entre outros, dous efectos salientables. Na orde interna unha transferencia de renda, habitualmente desde o consumidor local do produto gravado ao produtor nacional dese mesmo produto (máis caro e peor). Esta lóxica é a que explica a decisión de Trump: protexer eses perdedores da globalización que lle votan masivamente, pero a costa de maiores prezos dos produtos que consumen todos os norteamericanos, provocando unha importante perda de benestar agregada ao conxunto. Pero hai outro efecto, este na orde exterior. As represalias arancelarias dos demais países e o feito de que os produtores dos bens gravados busquen mercados alternativos, provoca un efecto desviación do comercio. Ábrense novas canles comerciais, polo que o país que impón aranceis non só queda illado a curto prazo, tamén no futuro porque mesmo levantando os aranceis pode tardar en recuperar as liñas de subministro que os aranceis pecharon.

Trump acaba de dinamitar a orde comercial internacional coa imposición xenérica de aranceis fronte ao resto do mundo. Entre o ano 2000 e o 2023 o Producto Interior Bruto per capita dos Estados Unidos multiplicouse por 2,3 (pasou de 36.000 dólares a case 83.000, dados do Banco Mundial). O da Unión Europea multiplicouse menos, por 2 (de 23.000 dólares a 48.000 dólares). Semella que era unha situación intelixente, da que ambas partes sacaban proveito, e os Estados Unidos en particular xa que o diferencial débese ao incremento da produtividade.

Ao presentar os novos aranceis, Trump describiu á Unión Europea como malvada, e aos Estados Unidos como incautos. Moitos europeos pensan xustamente o contrario: que o malvado é Trump, e nós os incautos. O que estamos é diante dunha enorme estupidez. E como argumentaba Cipolla, o malo de quen fai unha estupidez é que non sabe que o é, polo que os seus resultados son devastadores. Á espera de que a intelixencia retorne á Casa Branca, a Unión Europea debería buscar interaccións intelixentes…. Mercosur ou a India non soan mal. Aínda que as estupideces poden xurdir en calquera parte.

Encarna Amigo.

Vaia por diante que son unha defensora da sanidade pública galega, como profesional, como usuaria e como política do PPdeG, a formación na que as galegas e galegos confiaron para exercer a responsabilidade de goberno de Galicia.

Contamos na nosa comunidade cunha sanidade de excelencia, que sempre debéramos poñer en valor. Con todo, tamén é innegable que, especialmente a Atención Primaria, e no conxunto de España, enfróntase a un grave déficit de especialistas en Medicina Familiar e Comunitaria, un problema previsto desde 2018.

Naquel ano, o Goberno de Mariano Rajoy impulsou medidas para paliar a situación, pero tras a chegada do PSOE ao poder, estas quedaron sen aplicar. Desde entón, sucedéronse seis ministros de Sanidade sen tomar medidas efectivas, o que levou a que 13 comunidades autónomas, de diferentes cores políticas, incluída a nosa, Galicia, reclamasen reformas urxentes ao Goberno central, sen éxito.

En resposta á inacción do ministerio, a Xunta de Galicia adoptou medidas propias para mellorar a situación. Unha das máis innovadoras foi a creación dun sistema pioneiro de acceso a prazas de difícil cobertura mediante concurso de méritos, sen oposición, a través da Lei 2/2022. Grazas a esta medida, xa en 2022 se ofertaron 106 prazas, e ata a data cubríronse máis de 350 vacantes, incluíndo postos especialmente sensibles en hospitais comarcais.
Ademais, Galicia aumentou a oferta de prazas en formación MIR en Medicina Familiar e Comunitaria ata 207, máis do dobre das ofertadas polo Goberno bipartito en 2009 (88 prazas). Tamén se melloraron as condicións laborais dos titores MIR, con incentivos como a reserva de tempo na axenda, prioridade formativa e melloras na carreira profesional.

Ao mesmo tempo, o orzamento da sanidade galega tamén experimentou un aumento significativo. O presuposto do Sergas creceu un 45,8% dende 2009, pasando de 3.655 millóns a 5.331,75 millóns en 2025, cun incremento notable nos gastos de persoal (+43%). O número de profesionais sanitarios tamén aumentou en máis de 8.700 persoas desde 2008, chegando aos 45.000 en 2024.

A Xunta impulsou melloras nas condicións laborais dos médicos de atención primaria, como a actualización das retribucións por gardas e prolongacións de xornada, a redución progresiva da xornada anual en 112 horas e a compensación pola cobertura de vacantes. Ademais, nos últimos cinco anos convocáronse nove ofertas de emprego con case 9.000 prazas ofertadas.

En definitiva, Galicia fixo un gran esforzo, dentro das súas competencias, para paliar o déficit de médicos de familia, pero a solución máis efectiva depende da vontade do Goberno central. Por iso, a Xunta segue demandando medidas urxentes que garantan a cobertura de prazas e o fortalecemento da atención primaria en toda España.

A falta de médicos en Atención Primaria é responsabilidade, en gran parte, do Goberno Sánchez, que ignora as demandas das comunidades autónomas. Ante esta realidade, en Galicia, a oposición en lugar de apoiar as reivindicacións da Xunta e apoiar á poboación alíase cunha postura electoralista de ‘canto peor, para eles mellor’ promovendo mobilizacións, tensión e alarma social.

Coincidirán comigo que o que nos fai máis vulnerables é a falta de saúde. Esa é a razón polo que a sanidade debe ser coidada e valorada por todos, sen tentar obter beneficios políticos curtopracistas e demogóxicos á conta do benestar dos cidadáns e sen ter a valentía de reclamar ao Goberno de España que tome en serio a súa responsabilidade na procura de solucións. En defensa da sanidade pública todos deberiamos remar no mesmo sentido.

Noelia Pérez.

“Altri é unha macrocelulosa”. Esta afirmación é a primeira gran mentira que o BNG e o PSOE están a intentar difundir para enganar aos galegos e frear un investimento clave para Galicia. Pero, rotundamente, non o é: non estamos a falar dunha fábrica tradicional de pasta de papel, como algúns queren vender interesadamente, senón dun proxecto innovador centrado na produción de fibras téxtiles sostibles, aliñado coa economía circular e as esixencias ambientais da UE.

Porque convén dicilo todo: Europa ten unha alta dependencia das importacións de fibras téxtiles desde Asia, e aquí ofrécesenos a oportunidade de ser referentes nun sector en crecemento.

O material innovador que produciría, o lyocell, está a converterse na gran alternativa da industria téxtil. Non renuncia á calidade nin ao deseño, pero si reduce o impacto ambiental. Miren as etiquetas da súa roupa e verán como o lyocell emerxe como un tecido limpo, biodegradable e duradeiro, comparable ao liño ou a seda en comodidade e frescura. Pero o BNG e o PSOE prefiren o “non a todo a diario”, aínda que iso implique renunciar a emprego e desenvolvemento.

A segunda gran mentira é dicir que o seu rexeitamento é polo ben de Galicia: unha mentira con maiúsculas. Basta con ver as contradicións da esquerda: onde antes dicían “si” ao proxecto de Altri, agora din “non”. Ata hai pouco aplaudíano, pero hoxe critícano. Que mudou? Perder as eleccións autonómicas de febreiro do pasado ano.

Ademais, un PSOE sen rumbo decidiu entregarse ao nacionalismo. O seu secretario xeral, José Ramón Gómez Besteiro, apareceu hai uns días rodeado de bandeiras do BNG, deixando claro o que xa todos sospeitabamos: o socialismo galego converteuse nun peón e unha marioneta da estratexia nacionalista. E aínda hai máis: agora piden ao Goberno de Sánchez que lle negue a Galicia os fondos europeos.

Estou convencida de que, se este investimento estivese proxectado para o País Vasco ou Cataluña, os mesmos que hoxe o rexeitan estarían a se manifestar contra o Goberno galego por non conseguilo.

A terceira gran mentira é que o seu rexeitamento responde a razóns ambientais, especificamente á contaminación. Esa é a gran trampa. Con bulos e desinformación, infundieron medo no sector do mar, nas mariscadoras e noutros ámbitos, xerando unha alarma innecesaria que non se sostén nos feitos.

A verdade é que este proxecto representa unha oportunidade para o futuro de Galicia e non unha ameaza. En Europa vemos industrias similares impulsando o crecemento de rexións sen comprometer a natureza. En Galicia temos os mesmos controis e esixencias, e, con todo, aquí a esquerda decide que agora, mellor non. O BNG e o PSOE seguen a manifestarse contra un proxecto que pasou todos os filtros e probablemente sexa o máis analizado da Administración. Se isto non é oportunismo político, xa me dirán que é.

Cada ataque e manifestación contra Altri é unha mostra máis de que para a esquerda a súa prioridade non é o progreso de Galicia, senón o seu propio interese político. E hai unha pregunta que segue no aire: Cal é a alternativa de PSOE e BNG para crear emprego? Silencio absoluto. Sen empresas non hai alternativa.

O interese do Goberno galego en atraer industrias ten o obxectivo obvio de xerar emprego, evitar o despoboamento e dinamizar a nosa economía. Altri suporá miles de empregos directos e indirectos, e un investimento no futuro da nosa Comunidade e para o noso rural.

Por iso, quen hoxe boicotean este proxecto non están a frear a unha empresa, están a frear o futuro de Galicia. O desafío de crear oportunidades sostibles e competitivas segundo as necesidades do século XXI non é sinxelo, pero ese é o gran reto ao que Galicia se enfronta. O noso futuro constrúese con ambición, innovación e mirando cara a adiante.

Paula Prado.

A miña terra, Galicia, está en perigo. En perigo de bulos e mentiras que ameazan o seu presente e poderían poñer en risco o seu futuro.

Na nosa memoria colectiva aínda está o acontecido, hai un ano, cun vertido de pélets. Houbo quen o comparou co Prestige e incluso falou dun “desastre ecolóxico” do que supostamente Galicia tardaría décadas en recuperarse. O problema é que que isto viña dos mesmos que argumentaban estas afirmacións con imaxes de peixes de Sri Lanka e con fotografías feitas nos Estados Unidos.

A historia repítese e os que agora falan dunha “bomba ambiental” son os mesmos que hai uns anos se rifaban por que Altri se instalase nos seus concellos da Mariña lucense e que, cando a empresa decidiu non instalarse en ningún deles, cualificaron a decisión de “traizón”. Igualmente, os que agora pretenden boicotear o acceso deste proxecto a fondos públicos son os mesmos que ata hai non tanto mesmo chegaron a comprometelos.

Os autores destes bulos pensaron nalgún momento no dano que lle fixeron ao sector do mar galego ou no dano que lle poden facer ao emprego de milleiros de galegos? Non. O único no que pensaron foi no posible rédito electoral que podían obter, nun caso, e en como afondar na súa estratexia de oposición, noutro. Pero non todo vale. E moito menos o ‘non’ a todo.

O éxito electoral desta estratexia de oposición quedou acreditado nas urnas o 18 de febreiro de 2024, cando os galegos e galegas confiaron maioritariamente nun Goberno que sempre anteporá o interese xeral sobre a ideoloxía e que non ten por que elixir entre xerar riqueza ou protexer o medio ambiente porque ambas cousas son compatibles.

Así o acredita a declaración de impacto ambiental obtida por un proxecto que, ao contrario do que os lectores lerán nas pancartas ou escoitarán nas manifestacións, nin suporá a eucaliptización de Galicia, nin botará auga fervendo aos ríos, nin agredirá recursos naturais, nin expulsará gases contaminantes, nin prexudicará ao Camiño de Santiago.

É un proxecto que creará máis de 2.500 postos de traballo, que contribuirá á loita contra a despoboación do rural e co que Galicia pode ser pioneira en facer da moda unha industria máis sostible. Un proxecto que está avalado medioambientalmente por 34 informes elaborados por 42 técnicos baixo criterios obxectivos e nos que se lle impoñen máis de 60 esixencias específicas, o triplo do habitual.

Alguén cre que na Europa do século XXI e coa normativa ambiental tan estrita que existe, algún goberno se atrevería a aprobar un proxecto que, segundo din os bulos, vai “envelenar” unha ría, un río, unha comarca e a toda Galicia? A crítica é tan esaxerada e manipulada que se descobre por si mesma.

Tanto o BNG como o PSOE sábeno, e por iso antes das eleccións apoiaban o mesmo ao que agora se opoñen con bulos e mentiras que supoñen o verdadeiro perigo para os galegos. Por iso Galicia si está en perigo: polos do ‘non’.

Adrián Vázquez.

El rumbo vertiginoso de este mundo cambiante nos inquieta a todos. El futuro de nuestros empleos, el encarecimiento de la cesta de la compra o la inestabilidad geopolítica son preocupaciones compartidas por todos los gallegos y el conjunto de los europeos. Para subirnos al tren del siglo XXI, la Unión Europea nos exige una mayor autonomía estratégica, que pasa por reindustrializarnos, generar empleo y riqueza, y hacernos menos dependientes de terceros países.

Y Galicia tiene muy buenas condiciones para liderar esta adaptación. Somos una tierra llena de ideas y posibilidades, una región moderna e innovadora, con fuertes servicios públicos y una administración estable y que funciona. Pero, si queremos que Galicia siga siendo el mejor lugar del mundo para vivir, no podemos dejar pasar ninguna oportunidad.

En ese contexto, el proyecto industrial en Palas de Rei es una oportunidad única para fijar población y revitalizar nuestra economía en una zona con altos niveles de envejecimiento y que sufre la fuga de nuestro mayor capital: los jóvenes. Hablamos de una inversión de 1.000 millones de euros que generará 2.500 empleos en la segunda provincia más envejecida de España. Un tren rumbo al futuro que aúna innovación, empleo y sostenibilidad bajo un mismo objetivo: reindustrializar Galicia y, por ende, Europa.

Como es lógico, para seguir adelante, este proyecto —como cualquier otro— debe cumplir con una serie de condiciones medioambientales. Los técnicos de la Xunta están muy acostumbrados a realizar este tipo de procedimientos y nunca ha habido problemas. La declaración de impacto ambiental recientemente publicada confirma, tras un riguroso análisis técnico —34 informes de 42 técnicos—, que Altri cumple con los estándares medioambientales más exigentes.

Por ello es especialmente desconcertante ver cómo el BNG se enroca contra esta cuestión. Tres veces han preguntado a la Comisión Europea por este proyecto y tres veces la Comisión les ha dicho que los competentes para decidir la viabilidad del proyecto son los técnicos de la Xunta. No sorprende a nadie: Europa está llena de este tipo de industrias —en Austria, Suecia o Finlandia— y muchas de ellas han recibido fondos europeos. De hecho, Europa no nos está pidiendo más industria, nos la está exigiendo.

Yo tengo mi casa a 40 km de Palas de Rei y les aseguro que estoy muy tranquilo. No entiendo por qué el BNG llena las calles de pancartas, muchas de ellas hechas de la misma fibra textil que producirá Altri, mientras rechazan una inversión histórica para la tierra que dicen defender. La única explicación posible es su vocación de oposición: quieren permanecer en ella para siempre y no paran de invertir en ello. Al mismo tiempo, están empeñados en que volvamos a vivir en castros.

Con el BNG intentado matar moscas a cañonazos, el único que puede frenar este proyecto de interés estratégico es Sánchez. El Gobierno central tiene que desbloquear los fondos europeos correspondientes y facilitar las condiciones para que salga adelante. Sabemos que la única gallega que de verdad le importa a Sánchez es Yolanda Diaz, pero sería un escándalo que se atreviese a perjudicar a Galicia sólo por fastidiar a la Xunta y al PP.

En definitiva, Galicia cuenta con el talento, los recursos y la ambición necesarios. Ha llegado el momento de liderar la reindustrialización europea desde nuestra tierra. El tren ya está en la estación: es hora de pensar en el futuro de nuestra región, dejar atrás los gritos estériles y subirnos a él con decisión.

Paula Prado.

España ten 17 comunidades autónomas, pero hai moito tempo que para o Goberno central só existe unha: Cataluña. Máis concretamente, só existe o independentismo catalán. O resto, Galicia incluída, importamos pouco a Pedro Sánchez e aos seus ministros, sobre todo naqueles territorios nos que o Partido Popular está á fronte.

A pasada semana pasou algo inédito: o luns tivemos que saber por Oriol Junqueras das negociacións sobre a condonación da débeda e, dous días máis tarde, vimos como Esquerra se encargaba de redactar a orde do día do Consello de Política Fiscal e Financeira. Pero, en ningún caso, Galicia pode ser comparsa do Entroido do independentismo catalán, e por iso o conselleiro Miguel Corgos, coa súa veteranía nestas trincheiras, levou a voz cantante e dixo “ata aquí”.

Máis que de condonar, estamos falando de condenar. Aceptaría vostede unha quita de 4.000 euros na súa hipoteca a cambio de firmar unha tarxeta revolving ou un préstamo lixo de 6.000 euros? Aceptaría esa quita de 4.000 euros na súa hipoteca mentres o seu irmán, que malgastou os aforros familiares, recibe un regalo de 100.000 euros? Quen no seu xuízo diría que si a calquera de ambas preguntas? Confiaría vostede a súa economía a quen lle recomendase esta ruína? Poría as contas de Galicia, a súa facenda pública, nas mans de alguén así?

A pesar do que afirma o Goberno de Sánchez, non se vai condonar nin un só euro: vaise trasladar a débeda e mutualizala entre todos os españois, con independencia da xestión de cada goberno autonómico. Por iso, por suposto que é un negocio que a Galicia non lle convén. Quen diga que con isto gañamos algo, ou non sabe facer as contas ou, directamente, non está a contar a verdade.

Non podemos defender que a nosa comunidade teña que cargar con 600 millóns de débeda pública de todas as comunidades a cambio de aforrarse 42 millóns en xuros. Porque a débeda non desaparece, senón que se asumirá entre todos os españois e, de feito, suporá que cada galego deba pagar 220 euros máis. E por moito que a oposición insista nos seus argumentos, a condonación non implica nin un euro máis de nova capacidade de gasto, e non se pode reinvestir en educación ou sanidade.

Pero, lamentablemente, o BNG e o PSdeG están encantados de participar do Entroido independentista. Ana Pontón e Xosé Ramón Gómez Besteiro din non a todo en Galicia e si a todo en Madrid, contribuíndo co seu servilismo a soster o goberno máis lesivo para a nosa comunidade autónoma desde a restauración da democracia. As galegas e os galegos dixémolo claro o 18 de febreiro de 2024 e dicímolo claro hoxe: si a Galicia!

Rodrigo García Seco.

A xente da contorna nacionalista, nomeadamente do Bloque Nacionalista Galego, nas últimas décadas e máis intensamente nos nosos días, parécelle e dá a entender que eles son os únicos que queren e interpretan a Galicia, deixando parecer que a única forma de facelo é sendo independentista, de esquerdas e ateo. E claro está que non é así.

Falan da importancia das citas de Castelao, político artista e intelectual que loitou pola liberdade política do noso país, pero se lles esquece que Castelao, a diferenza do Bloque, distaba bastante do comunismo que está nas súas bases e que moitas das súas voces predican. Xa que lles gusta tanto as citas do Sempre en Galiza, ao igual que a nós, deixo por aquí algunhas que desmontan o seu discurso:

—Cremos que o separatismo é unha idea anacrónica.

—Alí [en España] debía crearse unha verdadeira democracia republicana e cristiá.

—Nós non somos separatistas, nin de Hespaña, nin de Europa nin do mundo.

—Somos unionistas e que non pretendemos organizar a nación galega en Estado independente.

—Para que ninguén nos tache lixeiramente de separatistas, cómpre afirmar que nos sentimos ben hespañoes, pero que non queremos ser casteláns; que arelamos unha Hespaña grande.

—En política deixamos de chamarnos “nacionalistas” porque non pretendemos convertir a Galiza en Estado independente.

—Eu vivo en latitudes moi distantes do comunismo.

Con estas citas non quero, nin moitísimo menos, mostrar que Castelao hoxe sería do PP (unicamente foi do Partido Galeguista, que aínda hoxe existe), porque sería estúpido tanto pensalo como dicilo, pero ademais tampouco o necesitamos, porque obviamente hai moitas cousas que nos separan ideoloxicamente, pero hai unha que nos une e que é máis importante que toda ideoloxía, que está por riba de dereitas e de esquerdas, que é o amor a Galicia.

E este amor por Galicia, como dicía ao principio, non só se sente desde a esquerda, no ateísmo e querendo separarse do resto de España, este sentimento radica en defendela, defendendo os seus dereitos e a súa autonomía, a autonomía coa que soñaba o rianxeiro máis universal, a autonomía que el chamaba liberdade.

Así que, antes de sacar de contexto as palabras de Castelao, que saiban que non lles pertence, nin tampouco a nós, senón a todos os galegos e galegas que sentimos a nosa terra no corazón, aínda que sexa con diferentes ideoloxías, igual que o facía el.

Señores e señoras do BNG, a cousa non está en discutir quen é máis galeguista, ou quen se parece máis a Castelao, senón en saber renderlle homenaxe a unha persoa que dedicou toda a súa vida a Galicia e á autonomía que gozamos hoxe. E por iso merece o respecto de todos e todas nós.

Carlos Moledo.

Nos últimos días, un episodio no Parlamento galego puxo de manifesto unha das eivas do debate político en Galicia. Sempre se dixo que dous non berran se un non quere, e hoxe temos que engadir que dous non razoan se un non pode.

Neste pleno en cuestión, primou a falta de argumentación sólida e o recurso a estratexias que, lonxe de enriquecer o diálogo, buscan desviar a atención. A deputada do PP de Galicia e presidenta de NNXX, Nicole Grueira, defendeu con convicción as medidas da Xunta relativas ao medio rural. A vontade da intervención, máis alá das cores políticas, foi a de mellorar a calidade de vida das xentes do rural, un dos grandes retos do noso tempo.

Así e todo, a réplica a esta intervención por parte do deputado nacionalista Iago Suárez, foi un exercicio de escapismo político. En vez de formular unha crítica construtiva ou propoñer alternativas útiles, optou pola fórmula máis doada: desviar a atención cara á autora do discurso. Preguntouse se Grueira elaborara o seu propio argumento ou se precisara axuda. A insinuación non só era infundada e malvada, senón que revelaba unha actitude paternalista, machista e inmadura, impropia de quen ostenta unha representación de tal tipo. Tampouco esquezamos que estamos a falar do Secretario Xeral da Unión da Mocidade Galega,  que quizais inspirado por algún dos pais do seu pensamento político -grandes defensores dos dereitos das mulleres-  decidiu iniciar deste xeito tan pouco benevolente a súa intervención e réplica. E todo isto sen plantexar o que pasaría se os papeis fosen os opostos. Menos mal que a oposición en Galicia non son destes que están todo o día gabándose como máximos e mellores defensores dos dereitos mulleres. En fin.

O ton da intervención do deputado nacionalista non fixo máis que agravar a situación. A seguridade coa que expresou o seu comentario, sumada á actitude de complacencia cara a Ana Pontón, evidencia un patrón preocupante: a utilización da súa suposta superioridade moral como ferramenta política. Esa actitude, tan propia do Bloque e do resto da esquerda (véxase a valentía das Xuventudes Socialistas de Galicia, cos seus grandes éxitos de “Rueda e Feijóo. Eles deixáronme morrer”), amosa que, máis alá das formas, segue a prevalecer un fondo que busca deslexitimar aos adversarios políticos en vez de rebatelos con argumentos.

Realmente o que resulta máis rechamante non é só a ausencia dun discurso razoado, senón a naturalidade coa que se lanzan este tipo de comentarios. Facer unha crítica construtiva require traballo, propostas e un esforzo por mellorar as iniciativas existentes. E neste caso, o deputado nacionalista optou polo camiño máis curto, facendo uso dun comentario que pouco ou nada engade ao debate real, do quen tan preocupados din estar.

Galicia merece moito máis. Para pensar.