Categoría: Opinión

Paula Prado.

A miña terra, Galicia, está en perigo. En perigo de bulos e mentiras que ameazan o seu presente e poderían poñer en risco o seu futuro.

Na nosa memoria colectiva aínda está o acontecido, hai un ano, cun vertido de pélets. Houbo quen o comparou co Prestige e incluso falou dun “desastre ecolóxico” do que supostamente Galicia tardaría décadas en recuperarse. O problema é que que isto viña dos mesmos que argumentaban estas afirmacións con imaxes de peixes de Sri Lanka e con fotografías feitas nos Estados Unidos.

A historia repítese e os que agora falan dunha “bomba ambiental” son os mesmos que hai uns anos se rifaban por que Altri se instalase nos seus concellos da Mariña lucense e que, cando a empresa decidiu non instalarse en ningún deles, cualificaron a decisión de “traizón”. Igualmente, os que agora pretenden boicotear o acceso deste proxecto a fondos públicos son os mesmos que ata hai non tanto mesmo chegaron a comprometelos.

Os autores destes bulos pensaron nalgún momento no dano que lle fixeron ao sector do mar galego ou no dano que lle poden facer ao emprego de milleiros de galegos? Non. O único no que pensaron foi no posible rédito electoral que podían obter, nun caso, e en como afondar na súa estratexia de oposición, noutro. Pero non todo vale. E moito menos o ‘non’ a todo.

O éxito electoral desta estratexia de oposición quedou acreditado nas urnas o 18 de febreiro de 2024, cando os galegos e galegas confiaron maioritariamente nun Goberno que sempre anteporá o interese xeral sobre a ideoloxía e que non ten por que elixir entre xerar riqueza ou protexer o medio ambiente porque ambas cousas son compatibles.

Así o acredita a declaración de impacto ambiental obtida por un proxecto que, ao contrario do que os lectores lerán nas pancartas ou escoitarán nas manifestacións, nin suporá a eucaliptización de Galicia, nin botará auga fervendo aos ríos, nin agredirá recursos naturais, nin expulsará gases contaminantes, nin prexudicará ao Camiño de Santiago.

É un proxecto que creará máis de 2.500 postos de traballo, que contribuirá á loita contra a despoboación do rural e co que Galicia pode ser pioneira en facer da moda unha industria máis sostible. Un proxecto que está avalado medioambientalmente por 34 informes elaborados por 42 técnicos baixo criterios obxectivos e nos que se lle impoñen máis de 60 esixencias específicas, o triplo do habitual.

Alguén cre que na Europa do século XXI e coa normativa ambiental tan estrita que existe, algún goberno se atrevería a aprobar un proxecto que, segundo din os bulos, vai “envelenar” unha ría, un río, unha comarca e a toda Galicia? A crítica é tan esaxerada e manipulada que se descobre por si mesma.

Tanto o BNG como o PSOE sábeno, e por iso antes das eleccións apoiaban o mesmo ao que agora se opoñen con bulos e mentiras que supoñen o verdadeiro perigo para os galegos. Por iso Galicia si está en perigo: polos do ‘non’.

Adrián Vázquez.

El rumbo vertiginoso de este mundo cambiante nos inquieta a todos. El futuro de nuestros empleos, el encarecimiento de la cesta de la compra o la inestabilidad geopolítica son preocupaciones compartidas por todos los gallegos y el conjunto de los europeos. Para subirnos al tren del siglo XXI, la Unión Europea nos exige una mayor autonomía estratégica, que pasa por reindustrializarnos, generar empleo y riqueza, y hacernos menos dependientes de terceros países.

Y Galicia tiene muy buenas condiciones para liderar esta adaptación. Somos una tierra llena de ideas y posibilidades, una región moderna e innovadora, con fuertes servicios públicos y una administración estable y que funciona. Pero, si queremos que Galicia siga siendo el mejor lugar del mundo para vivir, no podemos dejar pasar ninguna oportunidad.

En ese contexto, el proyecto industrial en Palas de Rei es una oportunidad única para fijar población y revitalizar nuestra economía en una zona con altos niveles de envejecimiento y que sufre la fuga de nuestro mayor capital: los jóvenes. Hablamos de una inversión de 1.000 millones de euros que generará 2.500 empleos en la segunda provincia más envejecida de España. Un tren rumbo al futuro que aúna innovación, empleo y sostenibilidad bajo un mismo objetivo: reindustrializar Galicia y, por ende, Europa.

Como es lógico, para seguir adelante, este proyecto —como cualquier otro— debe cumplir con una serie de condiciones medioambientales. Los técnicos de la Xunta están muy acostumbrados a realizar este tipo de procedimientos y nunca ha habido problemas. La declaración de impacto ambiental recientemente publicada confirma, tras un riguroso análisis técnico —34 informes de 42 técnicos—, que Altri cumple con los estándares medioambientales más exigentes.

Por ello es especialmente desconcertante ver cómo el BNG se enroca contra esta cuestión. Tres veces han preguntado a la Comisión Europea por este proyecto y tres veces la Comisión les ha dicho que los competentes para decidir la viabilidad del proyecto son los técnicos de la Xunta. No sorprende a nadie: Europa está llena de este tipo de industrias —en Austria, Suecia o Finlandia— y muchas de ellas han recibido fondos europeos. De hecho, Europa no nos está pidiendo más industria, nos la está exigiendo.

Yo tengo mi casa a 40 km de Palas de Rei y les aseguro que estoy muy tranquilo. No entiendo por qué el BNG llena las calles de pancartas, muchas de ellas hechas de la misma fibra textil que producirá Altri, mientras rechazan una inversión histórica para la tierra que dicen defender. La única explicación posible es su vocación de oposición: quieren permanecer en ella para siempre y no paran de invertir en ello. Al mismo tiempo, están empeñados en que volvamos a vivir en castros.

Con el BNG intentado matar moscas a cañonazos, el único que puede frenar este proyecto de interés estratégico es Sánchez. El Gobierno central tiene que desbloquear los fondos europeos correspondientes y facilitar las condiciones para que salga adelante. Sabemos que la única gallega que de verdad le importa a Sánchez es Yolanda Diaz, pero sería un escándalo que se atreviese a perjudicar a Galicia sólo por fastidiar a la Xunta y al PP.

En definitiva, Galicia cuenta con el talento, los recursos y la ambición necesarios. Ha llegado el momento de liderar la reindustrialización europea desde nuestra tierra. El tren ya está en la estación: es hora de pensar en el futuro de nuestra región, dejar atrás los gritos estériles y subirnos a él con decisión.

Paula Prado.

España ten 17 comunidades autónomas, pero hai moito tempo que para o Goberno central só existe unha: Cataluña. Máis concretamente, só existe o independentismo catalán. O resto, Galicia incluída, importamos pouco a Pedro Sánchez e aos seus ministros, sobre todo naqueles territorios nos que o Partido Popular está á fronte.

A pasada semana pasou algo inédito: o luns tivemos que saber por Oriol Junqueras das negociacións sobre a condonación da débeda e, dous días máis tarde, vimos como Esquerra se encargaba de redactar a orde do día do Consello de Política Fiscal e Financeira. Pero, en ningún caso, Galicia pode ser comparsa do Entroido do independentismo catalán, e por iso o conselleiro Miguel Corgos, coa súa veteranía nestas trincheiras, levou a voz cantante e dixo “ata aquí”.

Máis que de condonar, estamos falando de condenar. Aceptaría vostede unha quita de 4.000 euros na súa hipoteca a cambio de firmar unha tarxeta revolving ou un préstamo lixo de 6.000 euros? Aceptaría esa quita de 4.000 euros na súa hipoteca mentres o seu irmán, que malgastou os aforros familiares, recibe un regalo de 100.000 euros? Quen no seu xuízo diría que si a calquera de ambas preguntas? Confiaría vostede a súa economía a quen lle recomendase esta ruína? Poría as contas de Galicia, a súa facenda pública, nas mans de alguén así?

A pesar do que afirma o Goberno de Sánchez, non se vai condonar nin un só euro: vaise trasladar a débeda e mutualizala entre todos os españois, con independencia da xestión de cada goberno autonómico. Por iso, por suposto que é un negocio que a Galicia non lle convén. Quen diga que con isto gañamos algo, ou non sabe facer as contas ou, directamente, non está a contar a verdade.

Non podemos defender que a nosa comunidade teña que cargar con 600 millóns de débeda pública de todas as comunidades a cambio de aforrarse 42 millóns en xuros. Porque a débeda non desaparece, senón que se asumirá entre todos os españois e, de feito, suporá que cada galego deba pagar 220 euros máis. E por moito que a oposición insista nos seus argumentos, a condonación non implica nin un euro máis de nova capacidade de gasto, e non se pode reinvestir en educación ou sanidade.

Pero, lamentablemente, o BNG e o PSdeG están encantados de participar do Entroido independentista. Ana Pontón e Xosé Ramón Gómez Besteiro din non a todo en Galicia e si a todo en Madrid, contribuíndo co seu servilismo a soster o goberno máis lesivo para a nosa comunidade autónoma desde a restauración da democracia. As galegas e os galegos dixémolo claro o 18 de febreiro de 2024 e dicímolo claro hoxe: si a Galicia!

Rodrigo García Seco.

A xente da contorna nacionalista, nomeadamente do Bloque Nacionalista Galego, nas últimas décadas e máis intensamente nos nosos días, parécelle e dá a entender que eles son os únicos que queren e interpretan a Galicia, deixando parecer que a única forma de facelo é sendo independentista, de esquerdas e ateo. E claro está que non é así.

Falan da importancia das citas de Castelao, político artista e intelectual que loitou pola liberdade política do noso país, pero se lles esquece que Castelao, a diferenza do Bloque, distaba bastante do comunismo que está nas súas bases e que moitas das súas voces predican. Xa que lles gusta tanto as citas do Sempre en Galiza, ao igual que a nós, deixo por aquí algunhas que desmontan o seu discurso:

—Cremos que o separatismo é unha idea anacrónica.

—Alí [en España] debía crearse unha verdadeira democracia republicana e cristiá.

—Nós non somos separatistas, nin de Hespaña, nin de Europa nin do mundo.

—Somos unionistas e que non pretendemos organizar a nación galega en Estado independente.

—Para que ninguén nos tache lixeiramente de separatistas, cómpre afirmar que nos sentimos ben hespañoes, pero que non queremos ser casteláns; que arelamos unha Hespaña grande.

—En política deixamos de chamarnos “nacionalistas” porque non pretendemos convertir a Galiza en Estado independente.

—Eu vivo en latitudes moi distantes do comunismo.

Con estas citas non quero, nin moitísimo menos, mostrar que Castelao hoxe sería do PP (unicamente foi do Partido Galeguista, que aínda hoxe existe), porque sería estúpido tanto pensalo como dicilo, pero ademais tampouco o necesitamos, porque obviamente hai moitas cousas que nos separan ideoloxicamente, pero hai unha que nos une e que é máis importante que toda ideoloxía, que está por riba de dereitas e de esquerdas, que é o amor a Galicia.

E este amor por Galicia, como dicía ao principio, non só se sente desde a esquerda, no ateísmo e querendo separarse do resto de España, este sentimento radica en defendela, defendendo os seus dereitos e a súa autonomía, a autonomía coa que soñaba o rianxeiro máis universal, a autonomía que el chamaba liberdade.

Así que, antes de sacar de contexto as palabras de Castelao, que saiban que non lles pertence, nin tampouco a nós, senón a todos os galegos e galegas que sentimos a nosa terra no corazón, aínda que sexa con diferentes ideoloxías, igual que o facía el.

Señores e señoras do BNG, a cousa non está en discutir quen é máis galeguista, ou quen se parece máis a Castelao, senón en saber renderlle homenaxe a unha persoa que dedicou toda a súa vida a Galicia e á autonomía que gozamos hoxe. E por iso merece o respecto de todos e todas nós.

Carlos Moledo.

Nos últimos días, un episodio no Parlamento galego puxo de manifesto unha das eivas do debate político en Galicia. Sempre se dixo que dous non berran se un non quere, e hoxe temos que engadir que dous non razoan se un non pode.

Neste pleno en cuestión, primou a falta de argumentación sólida e o recurso a estratexias que, lonxe de enriquecer o diálogo, buscan desviar a atención. A deputada do PP de Galicia e presidenta de NNXX, Nicole Grueira, defendeu con convicción as medidas da Xunta relativas ao medio rural. A vontade da intervención, máis alá das cores políticas, foi a de mellorar a calidade de vida das xentes do rural, un dos grandes retos do noso tempo.

Así e todo, a réplica a esta intervención por parte do deputado nacionalista Iago Suárez, foi un exercicio de escapismo político. En vez de formular unha crítica construtiva ou propoñer alternativas útiles, optou pola fórmula máis doada: desviar a atención cara á autora do discurso. Preguntouse se Grueira elaborara o seu propio argumento ou se precisara axuda. A insinuación non só era infundada e malvada, senón que revelaba unha actitude paternalista, machista e inmadura, impropia de quen ostenta unha representación de tal tipo. Tampouco esquezamos que estamos a falar do Secretario Xeral da Unión da Mocidade Galega,  que quizais inspirado por algún dos pais do seu pensamento político -grandes defensores dos dereitos das mulleres-  decidiu iniciar deste xeito tan pouco benevolente a súa intervención e réplica. E todo isto sen plantexar o que pasaría se os papeis fosen os opostos. Menos mal que a oposición en Galicia non son destes que están todo o día gabándose como máximos e mellores defensores dos dereitos mulleres. En fin.

O ton da intervención do deputado nacionalista non fixo máis que agravar a situación. A seguridade coa que expresou o seu comentario, sumada á actitude de complacencia cara a Ana Pontón, evidencia un patrón preocupante: a utilización da súa suposta superioridade moral como ferramenta política. Esa actitude, tan propia do Bloque e do resto da esquerda (véxase a valentía das Xuventudes Socialistas de Galicia, cos seus grandes éxitos de “Rueda e Feijóo. Eles deixáronme morrer”), amosa que, máis alá das formas, segue a prevalecer un fondo que busca deslexitimar aos adversarios políticos en vez de rebatelos con argumentos.

Realmente o que resulta máis rechamante non é só a ausencia dun discurso razoado, senón a naturalidade coa que se lanzan este tipo de comentarios. Facer unha crítica construtiva require traballo, propostas e un esforzo por mellorar as iniciativas existentes. E neste caso, o deputado nacionalista optou polo camiño máis curto, facendo uso dun comentario que pouco ou nada engade ao debate real, do quen tan preocupados din estar.

Galicia merece moito máis. Para pensar.