Categoría: Opinión

Nicole Grueira.

Co inicio do novo curso 2025-2026, Galicia consolida un modelo educativo que a sitúa á cabeza de España en igualdade de oportunidades. Non é froito da casualidade, senón da política educativa dun Partido Popular que funciona e fai da educación gratuíta e universal un eixo central da súa acción.

Cómpre lembrar de onde vimos. No período do bipartito en Galicia, entre 2005 e 2009, as escolas infantís eran un luxo para moitas familias, con prazas escasas e custos elevados. As taxas universitarias eran das máis altas do Estado  e a aposta pola Formación Profesional era claramente insuficiente. Aquel goberno falaba de igualdade, pero non puxo en marcha medidas estruturais que aliviasen de verdade o peto das familias nin que fixesen da educación unha ferramenta real de ascenso social.

Co regreso do PP á Xunta de Galicia no 2009, as políticas educativas cambiaron co obxectivo de eliminar barreiras económicas e garantirlle oportunidades e facilidades á xuventude. Por iso, impulsou a gratuidade universal das escolas infantís de 0-3 anos, un medida decisiva, que beneficiou aos nenos e nenas e ás súas familias, e que tamén favoreceu a conciliación. Outra medida clave foi a posta en marcha da matrícula universitaria gratuíta, conseguindo que hoxe un estudante galego aforre de media uns 3.000 euros por grao. E a Xunta tamén impulsou a  FP, converténdoa  nunha das opcións máis atractivas grazas á súa gratuidade, á ampliación da oferta e á súa conexión co tecido produtivo galego.

En definitiva, mentres o bipartito deixou unha herdanza de custos altos e falta de planificación, o PP puxo en marcha unha política educativa que funciona e ambiciosa, que entende a educación como investimento e non como gasto. Un investimento que non só mellora a vida das familias, senón que fortalece a competitividade da nosa economía e contribúe a reter o talento.

Hoxe, Galicia pode presumir de ter un sistema educativo gratuíto, universal e de calidade, que non só forma a máis persoas, senón que forma mellor e con máis facilidades. Un modelo pioneiro, froito da visión e da responsabilidade dun goberno serio e comprometido coa Galicia en grande que queren os galegos e galegas.

Adrián Vázquez Lázara.

Las decisiones políticas, tomadas o evitadas, no siempre muestran efectos inmediatos. Medir el daño institucional del Gobierno de Sánchez llevará años, aunque la intuición —incluso entre votantes socialistas— ya anticipa un mal desenlace. El sanchismo pasará a la historia por dañar —esperemos que no sea de manera permanente— la reputación de nuestras instituciones y de contaminar enormemente el ecosistema político y la conversación pública como pocos gobiernos han hecho. Un estilo que incluso algunos ya replican en el otro lado del espectro y que, por desgracia, costará contener. Las consecuencias de este Gobierno las determinarán los historiadores, aunque la realidad es que muchas de ellas ya son netamente palpables.

Este comienzo de curso político nos deja el anuncio de Ryanair de suspender más de un millón de plazas en España este invierno; un total de dos millones en el 2025 (y la advertencia de que podría ampliarse a otro millón más), con pérdida de rutas estratégicas en Santiago y Vigo y una merma sensible —o desaparición directa— de la conectividad de Galicia con destinos nacionales clave como Madrid, Barcelona, Valencia, Tenerife o Lanzarote; y diversas ciudades europeas en Francia, Italia, Alemania y Reino Unido. Este es el resultado de una política de transportes únicamente orientada a dos objetivos: hacer caja e inflar el ego de un ministro que mide su éxito en retuits.

El incremento de costes aeroportuarios, sin una hoja de ruta que garantice la continuidad de trayectos y frecuencias en aeropuertos regionales, aboca a Galicia al aislamiento. El afán recaudatorio para pagar ya sabemos todos qué cosas descuadra la vida de quienes necesitan volar desde nuestros aeropuertos para estudiar, trabajar, emprender o cuidar de sus familias. Una política de tasas mal calibrada conlleva menos aviones, menos camas ocupadas en hoteles y menos contratos firmados por nuestras empresas. Y sí, menos turistas también. La historia del ministro Puente con nuestra Comunidad roza la tragicomedia: retrasos ferroviarios, deficiente gestión y alternativas insuficientes a los usuarios durante los incendios, demoras en infraestructuras clave como la AP-9 o decisiones que llegan tarde con el AVE dibujan un patrón de improvisación que nuestra tierra ya no puede permitirse.

Con el Gobierno de Sánchez, Galicia solo recibe excusas, nunca soluciones. La Comunidad no puede ser, otra vez, la perjudicada por otra batalla del Ejecutivo con “los otros”, en este caso, los operadores privados. Están tan acostumbrados a lo cosmético que piensan que con el anuncio de la semana pasada de hacer alguna renovación van a tapar el hecho de que esos aeropuertos se están quedando sin aviones. El Ministerio debe dejar los comunicados bravucones como el de AENA —que parece redactado por el propio Puente— y centrarse en aportar soluciones.

Un territorio que se aísla es un territorio que retrocede. Frente al populismo digital y los pulsos mediáticos, Galicia necesita certidumbre regulatoria. Hace falta un diálogo serio con todas las aerolíneas y un marco de incentivos eficaz —compatible con las reglas europeas— que premie la apertura de rutas y tenga en cuenta las particularidades regionales a la hora de fijar tasas. La conectividad no se tuitea: se acuerda, se programa y se cumple.

Menos ruido y más rutas. Menos golpes en el pecho y más gestión. El compromiso que se exige hoy es claro: que nuestros aeropuertos sigan siendo puertas abiertas al futuro, no infraestructuras olvidadas. La movilidad es un derecho, y protegerla es una responsabilidad que no admite excusas ni ocurrencias.

José Manuel Barreiro.

Hai momentos na política nos que un Goberno debería demostrar altura, responsabilidade e decencia. O escándalo das pulseiras fake de protección contra maltratadores é un deses momentos. A Memoria da Fiscalía Xeral do Estado destapou o que o Executivo de Sánchez intentou ocultar: un fallo técnico nas pulseiras antimaltrato que fixo desaparecer a información sobre a posición de maltratadores deixando a centos de mulleres desprotexidas e abrindo a porta á absolución de ducias de agresores.

O máis grave é que mentres a Fiscalía alertaba dos riscos e os tribunais arquivaban casos o Ministerio de Igualdade dedicábase a restarlle importancia ao problema, pero o dano xa estaba feito. A consecuencia é tan clara como inaceptable: a desprotección das vítimas de violencia machista que confiaron a súa seguridade a un dispositivo que debía ser infalible. Como dixo Alberto Núñez Feijóo, gobernar desde a incompetencia pon en perigo todo.

A incompetencia deste Goberno non é nova, xa vimos os efectos da chamada Lei do “só si e si” que permitiu a excarceración anticipada de máis de mil agresores sexuais. Erro tras erro, este Executivo demostra que non está preparado para protexer. ¿Que mensaxe se lle está trasladando ás vítimas? ¿Que poden ser desprotexidas impunemente e aquí non pasa nada? Non hai nin unha soa dimisión. Ninguén dá a cara. Pedro Sánchez e os seus ministros están tan ocupados en defenderse a si mesmos que esqueceron o seu deber máis esencial: protexer ás persoas máis vulnerables.

Dende o Partido Popular esiximos a dimisión inmediata da Ministra de Igualdade, Ana Redondo, e a apertura dunha investigación que aclare por que un fallo técnico deixou a tantas mulleres en situación de risco durante tantos meses. Onde están as feministas do PSOE? As mesmas dirixentes que cada 8 de marzo encabezan pancartas permanecen agora caladas.

As mulleres non precisan fotos nin discursos, precisan protección real e responsables que dean a cara cando o sistema falla.

España non merece un Goberno de neglixentes e incompetentes. Desde o Partido Popular seguiremos esixindo transparencia, responsabilidades e, sobre todo, dignidade. Farémolo mañá mesmo no Senado, nunha sesión monográfica sobre a violencia contra as mulleres. Porque o que está en xogo non é unha pulseira, senón a vida e a seguridade de centos de vítimas.

Pedro Puy.

Ten moita razón Benítez Reyes cando di que un dos principais problemas que presenta un problema é o da retórica que despregamos en torno a el, porque en realidade un problema necesita unha solución, e non unha controversia.

Coñecemos o problema dos lumes, especialmente en Galicia. Algúns datos. Practicamente a totalidade do monte galego (o 97 %), dous millóns de hectáreas, é de propiedade privada. En Europa, por termo medio, é público o 50 %. Galicia representa, redondeando, o 6 % do territorio español, pero aproximadamente o 28 % dos propietarios de monte en España (calcúlase que 900.000 galegos son titulares dalgunha parcela forestal).

Prevalece o minifundismo, e boa parte dos titulares do monte son descoñecidos, nada menos que o 40 % nas fincas limítrofes (franxas) ás vivendas. Xa se sabe: emigración ou herdanzas sen repartir. O monte cumpría unha función de subsistencia socioeconómica hai dúas xeracións (en 1950, o 80 % da poboación vivía no medio rural e da terra), pero hoxe, cando non abandonado (case unha terceira parte é toxo e matogueira), o monte está desordenado, primando a rendibilidade económica a curto prazo: máis doutro terzo do monte galego son pinos e eucaliptos. Só o 15 % ten ordenación silvícola e só unha quinta parte é bosque de frondosas. E entre 1989 e 2011 a metade do noso territorio agrícola cambiou de uso.

Tamén sabemos que non son un problema os servizos de extinción autonómicos. Públicos na súa totalidade en Galicia (agás os medios aéreos), a súa capacidade está fóra de toda dúbida: o número de lumes apagados, ano a ano e tamén este, dá conta disto; e se non poden cun lume é simplemente porque non se pode con ese lume, como tamén acontece en sitios tan distantes, e ricos, como Australia ou California. Ninguén financia servizos públicos pensando na peor das situacións, do mesmo xeito que Ucraína non investía o mesmo en armas antes da invasión que en plena guerra.

Se alguén quere saber cal é o problema dos lumes pode consultar as preto de trescentas páxinas do Ditame da Comisión de estudo e análise das reformas da política forestal, de prevención e extinción de incendios forestais e do plan forestal de Galicia, aprobado polo Parlamento de Galicia en 2018. Elaborouse coas achegas de preto de 60 expertos e 50 informes de institucións académicas e sociais, e as súas conclusións e recomendacións, que guían desde entón a política da Xunta, foron mesmo demandadas pola Asemblea da República Portuguesa. O ditame, aprobado por unha ampla maioría (PPdeG e PSdeG-PSOE, co voto en contra das Mareas e o BNG, que aínda así apoiaron o 90 % do seu contido), dá conta da magnitude do problema ao que nos enfrontamos, e do tempo que vai levar resolvelo.

Entre as máis de cen recomendacións, por certo, non figura a de abrir controversias políticas en medio da maior vaga de lumes da historia, e si a de promover a colaboración entre todas as Administracións. A conveniencia de non abrir controversias políticas mentres moitos se xogan a vida contra as lapas defendeuno o outro día a vicepresidenta terceira do Goberno de España desde Baiona. Xusto antes de anunciar a súa presenza horas despois nunha manifestación contra a política forestal da Xunta. Os lumes son un problema. Ben distinto do problema da retórica política incendiaria.

Pedro Puy.

A película The Blues Brothers (1980) xa é de culto. O seu argumento é coñecido: os irmáns Jake e Elwood Blues, interpretados respectivamente por John Belushi e Dan Aykroyd, decátanse de que van embargar e vender o orfanato católico do barrio marxinal de Chicago no que se criaran, por falta de pagamento do imposto de bens inmobles. Nunha celebración relixiosa, agora baptista, oficiada polo reverendo Cleophus James (James Brown), Jake ve a luz. Ten unha misión: salvar o orfanato xuntando a súa banda de Blues, dar un concerto, e coa venda de entradas evitar o desafiuzamento da irmá Mary Stigmata, alias Nai Pingüín. No proceso, son perseguidos pola Policía Local polas máis de cen multas de aparcamento pendentes de Elwood, por unha moza abandonada por Jake, por unha banda de músicos country aos que suplantan nun local e por unha tropa de neonazis aos que atropelan durante unha manifestación. O concerto é un éxito, o imposto é pagado, pero a cidade de Chicago queda medio esnaquizada tralas frenéticas persecucións.

Esta semana o presidente do Goberno, Sánchez, tamén viu a luz. Foi en Santiago de Chile, no Palacio de la Moneda (o bombardeado por Pinochet), na compaña dos presidentes das repúblicas chilena, brasileira, colombiana e uruguaia. Pronto se unirán México e Honduras, e anúnciase algún que outro país de maior exemplaridade e tradición democrática, como Australia ou Canadá. A súa misión: salvar a democracia. Crear unha plataforma en defensa das institucións democráticas fronte aos movementos populistas de ultradereita e unha «dereita tradicional que ten sucumbido diante desa internacional reaccionaria do odio e a mentira». Non semella que sexa así en Alemaña, Polonia ou na Unión Europea, onde os seus correlixionarios gobernan coa dereita tradicional. Máis ben parece unha prolongación do muro que erixiu na súa investidura. Cuestión de visións.

Non só na ficción os irmáns Blues, cumprindo unha nobre misión tras ser alumeados pola divindade, deixaron tras de si unha boa recua de escachamentos. Foi a comedia musical máis cara da historia. Os 12 millóns de dólares de orzamento inicial convertéronse en 27,5, algo comprensible nunha película na que ademais das extraordinarias participacións de James Brown, Ray Charles, Aretha Franklin ou John Lee Hooker foron contratados máis de 500 extras, 200 membros da Garda Nacional de Illinois e 100 policías locais de Chicago, máis de 60 coches de policía que remataron esnaquizados, 3 tanques Sherman e 3 helicópteros, que precisaron un permiso especial para deixar caer o coche dos neonazis desde 400 metros de altura. Co tempo, os ingresos compensaron a produtora, pero a súa rodaxe segue a ser un exemplo de como non facer as cousas a xeito.

E é que ás veces as boas misións, xurdidas de alumeamentos, deixan consecuencias. Pola nobre causa de salvar a democracia no mundo fronte ao populismo da extrema dereita, en España poden quedar polo camiño a independencia e unidade do poder xudicial, a función lexislativa, orzamentaria e de control do poder lexislativo, ou a capacidade do Estado de recadar con equidade os seus propios tributos progresivos en todo o territorio. Quizais antes de dar leccións de democracia ao mundo sería prudente non esnaquizar o Estado de dereito en España. Ignoro os motivos, pero en España a película The Blues Brothers comercializouse co título de Granujas a todo ritmo.

Pedro Puy.

No barrio madrileño de Lavapiés, non podía ser noutro, abondan as librarías alternativas especializadas en publicacións antisistema. «Anti» o sistema político vixente, quérese dicir. Presidindo a entrada dunha delas, hai colgada unha gran pancarta que chama a deter o xenocidio en Gaza e a boicotear a Israel. Uns centímetros máis abaixo, na xanela superior da porta desa libraría, outro cartel, este de imprenta e ilustrado cunha tirafonda, e probablemente concibido para a defensa das pequenas tendas de libros, proclama «las librerías contra Goliat». Quen, como é sabido, era un xigantesco guerreiro filisteo, pobo asentado no que actualmente coñecemos como Gaza e que de acordo co relato bíblico declarara a guerra a Israel, e que foi abatido dunha pedrada por un rapaz chamado David, da tribo de Xudá. Un paradoxo acaído, valga o oxímoro.

Sen abandonar a Biblia, dúas personaxes xudías (non se ten certeza de se son o patriarca Abraham e o seu fillo Isaac, ou os profetas Ezequiel e Xeremías) volven á casa. Non eles, senón as súas dúas efixies, talladas en pedra no taller do Mestre Mateo. Segunda reincorporación ao público, de onde nunca deberon saír, de bens apropiados pola familia Franco tras o éxito do pazo de Meirás (con outra ampliación recente polo Tribunal Supremo a respecto dos bens artísticos e documentais sitos nel). Que se saiba, as únicas dúas actuacións exitosas en democracia contra o patrimonio acumulado ilegalmente polo ditador en vida.

Conflúen, en ambas as dúas ocasións, algúns elementos comúns. O primeiro é que ambos procedementos foron levados adiante sobre a base dun amplísimo consenso político baseado nunha previa e rigorosa análise histórica e documental, coa colaboración de varias Administracións de distinta cor política, incluído ese PP que algúns aínda cualifican como herdeiro do franquismo. O segundo é que se seguiron os trámites previstos na lexislación vixente, e a través de procedementos xudiciais. É dicir, desa Xustiza que algúns consideran herdeira do franquismo e practicante do lawfare. Hai aínda outro paradoxo acaído. Unha das chaves para o éxito das demandas que permitiron recuperar o pazo e as esculturas é precisamente que o patrimonio público (os bens demaniais) é inalienable (non se pode vender, salvo por procedementos moi específicos) e imprescritible (non se poden adquirir, tampouco, polo seu uso continuado no tempo, ou usucapión). A inalienabilidade e imprescritibilidade dos bens demaniais foi introducida no dereito administrativo español moderno en 1964, na franquista lei de Patrimonio do Estado.

Queda un último paradoxo por salientar, espero que tamén acaído. Os carteis, as okupacións e as carpideiras («que veñan a toda présa e entoen un pranto por nós, que os nosos ollos se desfagan coas bágoas, que as nosas pálpebras chorreen auga», Xeremías, 9:17) liberan ou activan conciencias. Pero o realmente efectivo neste Estado de dereito no que vivimos, sexa contra Goliat ou contra os abusos na Ditadura, é a fundamentación histórica e científica, o imperio da lei e o consenso. Desde Gaza a Compostela, pasando por Lavapiés, para os grandes retos non hai tirafondas mellor.

Rubén Lorenzo.

Si uno hace un repaso histórico al proceso de implantación de diferentes industrias en Galicia y a los postulados que defendía cada formación política al respecto, le resultará fácil comprobar quién apostó en todo momento por el futuro y la riqueza de nuestra Comunidad y quien, por el contrario, siempre pensó sólo en su rédito electoral dejando de lado cualquier coherencia o interés ciudadano.

Y, en el caso concreto de la industria eólica, cada día está más claro quién trabaja por consolidar Galicia como una potencia en energías renovables y quién, por el contrario, pasó del apoyo máximo al bloqueo máximo en función de hacia dónde soplaba el viento.

El viento sopla ahora para el BNG en la dirección de oponerse a la instalación de parques eólicos bajo el argumento de un supuesto “expolio” de nuestros recursos naturales por parte de una “oligarquía”. Pero hace unos años soplaba en el sentido contrario y, a la vista de lo que conocimos en los últimos días a través de El Debate, hubo un tiempo en el que no les importaban tanto esos recursos siempre y cuando los oligarcas formaran parte de la órbita del independentismo gallego.

Las informaciones que se publicaron estos días dejan en evidencia los vínculos entre el BNG y los impulsores de la actual ofensiva judicial contra la tramitación de parques eólicos. Por una parte, empresarios que en su día eran adjudicatarios de contratos eólicos durante lo Bipartito y ahora ejercen de activistas antieólica en organizaciones ecologistas. Por otra, abogados de militancia nacionalista que se beneficiaban directa o indirectamente de esos mismos contratos y ahora firman gran parte de las demandas contra el mismo sector.

Un entramado que deja en evidencia, una vez más, el cinismo y la hipocresía de un BNG cuyo ecologismo finaliza donde comienzan sus intereses particulares en el sector de las energéticas. El cinismo y la hipocresía de un partido que, en definitiva, antepone siempre sus propios intereses a los de los gallegos y gallegas.

La ciudadanía gallega demanda —o por lo menos merece— unos representantes políticos con la integridad suficiente como para no poner en juego su futuro por meros intereses partidistas y que, sobre todo, en todo momento actúen con coherencia y transparencia. Especialmente cuando se trata de cuestiones tan importantes como la gestión de nuestros recursos energéticos.

Porque la coherencia y la transparencia deben ser los pilares sobre los que se construya la política energética de Galicia y es responsabilidad de todos los partidos políticos trabajar juntos para garantizar un futuro sostenible y justo para nuestra Comunidad.

En el Partido Popular hemos demostrado siempre un compromiso firme con el desarrollo de proyectos energéticos sostenibles que respeten el medio ambiente y beneficien a la sociedad. Ahora llegó el momento de que el BNG, empezando por Ana Pontón, aclare su postura y deje de lado unas contradicciones que solo sirven para confundir a la ciudadanía y obstaculizar el progreso de Galicia.

Nicole Grueira.

A vivenda converteuse nun dos principais temas da axenda social e política actual. É un problema que afecta a toda a sociedade, pero que golpea con especial forza á mocidade que busca emanciparse.

Para moitos mozas e mozos galegos, atopar unha vivenda é unha tarefa complexa. Non é fácil encontrala a un prezo que nos poidamos permitir e por iso é fundamental tanto incrementar a oferta, para que baixen eses custes, como apostar pola vivenda pública.

Pero teño claro que os problemas, por complexos que sexan, non se solucionan con pancartas nin con ruído, senón con traballo, diálogo e políticas comprometidas.

Por iso cómpre lanzar unha mensaxe clara: a mocidade galega non está soa. O Goberno da Xunta é consciente da situación e está a actuar con decisión, poñendo en marcha medidas eficaces para darlle resposta a esta necesidade urxente.

Se es menor de 36 anos, xa coñeces algunhas das iniciativas pensadas para ti: axudas de ata 20.000 euros para mercar a túa primeira vivenda, a creación e ampliación do parque público de vivendas —reservando unha parte para a xente nova—, os aloxamentos compartidos ou o Bono Emancípate, que achega ata 3.000 euros para cubrir os primeiros gastos ao independizarse.

Ademais, o Goberno galego tamén facilita o acceso ao crédito, cubrindo o 20% do aval necesario para a hipoteca e aplicando bonificacións fiscais específicas. Todas estas accións, lonxe de ser promesas baleiras, están a materializarse co obxectivo de facer realidade un dereito fundamental: o dereito a un fogar digno. Mentres, o Goberno de Sánchez segue aplicando unhas políticas e unha Lei de vivenda que só trouxeron máis problemas.

Non debemos ver a vivenda como problema, senón como unha prioridade. Reverter esta situación non é doado, pero é posible. A Xunta está facéndoo, con compromiso e con accións reais, e desde o Partido Popular estámolo apoiando.

Adrián Vázquez.

Hace una década, el entonces recién elegido secretario general del PSOE, Pedro Sánchez, afirmaba que le «sobraba el Ministerio de Defensa». En el 2025, aquellas palabras han vuelto en forma de apagón: no solo eléctrico, sino también de coherencia política. La falta de confianza que generaban aquellas declaraciones recuerda a la incertidumbre vivida en España el día en el que de repente se fue la luz. Durante horas, millones de españoles buscaron respuestas en radios a pilas mientras la información oficial apenas llegaba y, paradójicamente, provenía antes desde Portugal que desde el propio Gobierno de España.

La lección aprendida debería ser que la política energética, como la de defensa, no puede estar atada a vaivenes ideológicos; pues, muy al contrario, requiere acuerdos, transparencia y mirada larga. Más ahora que la Comisión Europea ha lanzado el plan ReArm Europe, que contempla movilizar hasta 800.000 millones de euros mediante flexibilización fiscal, préstamos específicos y reorientación de fondos comunitarios para revitalizar este sector. El objetivo está claro: Europa debe tomar las riendas de su defensa y ser capaz de proteger sus intereses en un mundo del que Estados Unidos ha decidido aislarse. Un plan no solo orientado a aumentar nuestras capacidades militares, sino también a impulsar la innovación.

En este contexto, Galicia cuenta con todas las condiciones para ser una región clave para contribuir a este rearme. Nuestra comunidad entendió hace tiempo que la industria de defensa es una palanca de crecimiento y generación de empleo. La Xunta, con el anuncio de una inversión de 180 millones de euros esta década para impulsar el sector aeroespacial, de la seguridad y de la defensa, demuestra que tiene claro en qué mundo vivimos. Además, operadores como el astillero de Navantia o Urovesa consolidan a Galicia como un socio indispensable en la cadena de valor de la defensa europea. Todo ello sin mencionar proyectos calificados como estratégicos por la Comisión —como la mina de litio de Doade— que refuerzan una realidad industrial de la que nuestra comunidad puede estar muy orgullosa.

En definitiva, el ReArm Europe puede llegar a generar hasta 5.000 nuevos empleos en el sector e impulsar la participación de unas 200 empresas, muchas de ellas pymes, en la comunidad.

Pedro Sánchez, que parece haber redescubierto la importancia de la industria de defensa diez años tarde, debe avanzar hacia el lenguaje de la acción y la inversión concreta; la realidad internacional no espera a los cálculos ni a los tiempos de un presidente que juega al escondite con el Congreso y es incapaz de sacar adelante proyectos y presupuestos. El titubeo de Moncloa —siempre oscilante entre lo que dijo el Pedro candidato y lo que defiende el Sánchez presidente— no puede contravenir la urgencia de reforzar la autonomía estratégica europea y comprometer una oportunidad económica como esta.

El rearme europeo puede ser una bendición para Galicia, que lleva décadas haciendo los deberes.

Si el Gobierno central no lo estropea, los planes de la Comisión Europea permitirán que los gallegos se beneficien de una oportunidad histórica y podamos de esta manera presumir de contribuir como nadie a la seguridad de todos.

Nicole Grueira.

Galicia é hoxe unha terra con futuro. Unha comunidade que avanza con paso firme grazas á estabilidade política, á xestión eficaz e á confianza que os galegos e galegas seguen a depositar maioritariamente, eleccións tras eleccións, no Partido Popular de Galicia.

O recente Debate do Estado da Autonomía confirmou que Galicia está en boas mans. Mentres no Goberno de España reina a incerteza e existe unha dependencia de pactos fráxiles e intereses cruzados, na nosa Comunidade temos un executivo sólido, con rumbo claro, que coñece o territorio, escoita á cidadanía e actúa con responsabilidade. As medidas presentadas polo presidente Alfonso Rueda dan continuidade a un modelo de éxito: reforzo dos servizos públicos, apoio ás familias, impulso á actividade económica e loita decidida contra o desafío demográfico.

Temos un plan realista e ambicioso para a Galicia rural, para a Galicia que emprende, para a Galicia das novas xeracións. E fronte aos que viven instalados no NON permanente —como o BNG, máis preocupado en confrontar ca en construír—, o Partido Popular ofrece certezas, propostas e futuro. O NON do BNG só lles deixa ver unha Galicia en pequeno, unha Galicia que só os representa a eles.

Os populares galegos, en cambio, cremos na Galicia en grande, na Galicia que representa a todos os galegos; unha Galicia que avanza unida, sen exclusións nin fronteiras ideolóxicas. Unha terra que mira ao futuro con orgullo do que é e con ambición polo que quere ser. Esa é a Galicia que construímos desde o PPdeG e Novas Xeracións: con estabilidade, con diálogo e con feitos.

Galicia é presente, pero sobre todo, é futuro.