A negación de San Pedro é unha das escenas máis intensas do Evanxeo. O apóstolo, posto entre a lealdade, a angustia e o medo a perder a vida, escolleu salvarse negando a quen acompañara durante anos. E fíxoo negando a Xesús tres veces antes de que cantase o galo.
Esa imaxe, que atravesou séculos de pintura, literatura e meditación relixiosa, represéntanos unha fraxilidade moi humana, mais tamén a posibilidade do arrepentimento, da rectificación e da verdade asumida sen escusas.
Hoxe, vinte séculos despois, volvemos escoitar -noutro contexto, noutra escena e con outros protagonistas- unha negación que resoa cun ton demasiado familiar: “Eu non coñezo a ese home”. Só que agora quen fala non é o apóstolo, senón Pedro Sánchez. E o home negado non é Xesús, é José Luis Ábalos.
As comparacións, por suposto, nunca son exactas. Esta non é nin teolóxica, nin moito menos moral. É unha comparación política sobre algo que comparten: a negación do evidente.
Durante anos, Ábalos foi unha das figuras máis próximas ao presidente: ministro clave, negociador en horas críticas, home de absoluta confianza, que abría portas e apagaba lumes. E, de súpeto, cando salta o Caso Koldo, convértese nun perfecto descoñecido. Sánchez, que durante anos viviu politicamente apoiado nel, actúa agora como se apenas o tivese visto un par de veces nun corredor. Un exercicio de amnesia política que insulta a calquera que siga a vida pública con mínima atención.
A diferenza de San Pedro, aquí non hai medo ao martirio. Hai, simplemente, o cálculo frío do poder. Cando un colaborador cae en desgraza, convértese nun fardo que hai que soltar, aínda que hai apenas uns meses fose imprescindible.
Sánchez, que durante anos viviu politicamente apoiado nel, actúa agora como se apenas o tivese visto un par de veces nun corredor. Un exercicio de amnesia política que insulta a calquera que siga a vida pública con mínima atención.
Os cidadáns sabemos quen era Ábalos, o peso que tivo e a confianza que lle depositou o propio Sánchez. Sabémolo porque o vimos, porque o escoitamos e porque gobernaron xuntos. Negalo agora non é unha defensa, é unha ofensa.
En política, como na vida, a lealdade ponse a proba nos momentos difíciles. E é precisamente aí onde se mide a altura moral dos líderes. San Pedro negou a Xesús, é certo, pero fíxoo entre bágoas, arrepentido e con medo. O que vemos hoxe, en cambio, non é arrepentimento, nin dúbida, nin humanidade. É a frialdade dun líder que elixe esquecer, cando lle convén, que só recoñece aos seus cando son útiles e que os borra cando deixan de selo.
O galo, tarde ou cedo, canta. E cando canta, a verdade sempre acaba saíndo á luz. E cando iso ocorre, a negación deixa de ser un escudo para converterse nun símbolo de debilidade.
O Caso Koldo non é un episodio illado: é síntoma dun estilo, dun xeito de entender o poder onde o relato sempre vai por diante da verdade. Onte foi Cerdán, hoxe é Ábalos e o propio Koldo; pero mañá será outro, sen esquecernos das repugnantes actitudes machistas protagonizadas onte polo Tito Berni e hoxe por Salazar. E así, sucesivamente.
Porque o problema de fondo non é quen caeu -que tamén-, senón como reacciona quen manda. E neste caso, a reacción é moi clara: negación, sorpresa, distancia, explicación ambigua e, finalmente, silencio.
A cuestión é sinxela: que pode esperar un país dun presidente que nega con tanta facilidade a quen foi o seu home máis próximo? Se é capaz de borrar así ao seu propio equipo, como non vai intentar borrar tamén os feitos, as responsabilidades e as explicacións que debe?
San Pedro arrepentiuse daquela negación. Sánchez, polo de agora, non. Pero a política, como a vida, ás veces tamén pide contas. E chega un momento no que deixar de coñecer a quen foi imprescindible non salva a ninguén. Nin sequera ao presidente.
Porque un gobernante pode equivocarse, pode rectificar, pode mesmo cambiar de criterio. O que non pode é facernos parvos. Iso, en democracia, tamén ten un prezo.
